سایه تو

از من نپرس که چرا تو خورشید شدی و من سایه

اگر عمق فاصله ها زیاد است و دست های تو دور ، تقصیر من نیست...

از من نپرس که چرا همیشه آخر کوچه های پرسه و ترانه،

من میمانم و یک جفت نگاه خسته...

از من نپرس که چرا از این همه حرفهای نگفتنی لبریزم...

بیهوده لجام تقصیر را گردن تقدیر نینداز

اگر من اینجا بین حصار غربت و دوری ماندم...

نه تقصیر من است و نه تقدیر...