تو را ناگاه
دلم زخمی ترین زخم است اما آه کم دارد
برای یک نفس خالی شدن همراه کم دارد
هنوز ای شام دلتنگی خیالم در سحر جاریست
اگرچه آسمان شب فقط یک ماه کم دارد
تمام بغض هایم را نثار سینه خواهم کرد
اگر در همزبانی ها دل من چاه کم دارد
همیشه غرق در خود می شوم شاید نمی خواهم
نگاهم ناگهان گوید تو را ناگاه کم دارد
نگاهم می کنی اما همیشه مثل لبخندی
که هر لحظه درنگی فرصتی کوتاه کم دارد